Cytat:José Manuel Durao Barroso urodzony 23 marca 1956 w Lizbonie – polityk portugalski. W rządzie Cavaco Silvy minister spraw zagranicznych, po wygranej konserwatystów w wyborach 2002 r. został premierem Portugalii, którą to funkcję pełnił do 29 czerwca 2004, czyli ogłoszenia go przyszłym szefem Komisji Europejskiej. Na jej czele stoi od 1 listopada 2004. Barroso z wykształcenia jest prawnikiem, ekspertem od prawa międzynarodowego: ukończył Uniwersytet Lizboński i uniwersytet w Genewie. Później kierował wydziałem stosunków międzynarodowych na portugalskim uniwersytecie w Lusiad. Polityką zaczął zajmować się jeszcze jako student. Był członkiem maoistowskiego Rewolucyjnego Ruchu Portugalskiego Proletariatu, które uczestniczyło w rewolucji goździków obalającą w 1974 r. wojskową dyktaturę Salazara w Portugalii. W okresie przejścia do demokracji, zmienił poglądy na centrolewicowe: w grudniu 1980 r. został członkiem centrolewicowej Partii Socjaldemokratycznej (PSD), a od 1999 r. jej przewodniczącym. W 1985 r. został doradcą sekretarza stanu ds. polityki zagranicznej – jako 29-latek był wówczas jednym z najmłodszych polityków w rządzie. Dwa lata później został sekretarzem stanu ds. polityki i współpracy zagranicznej. Był zaangażowany w próby pokojowego rozwiązania wojny domowej w byłej portugalskiej kolonii Angoli: w 1990 i 1991 r. patronował porozumieniom pokojowym. Popierał także niepodległość Wschodniego Timoru, wówczas prowincji Indonezji. Od 1992 r. do porażki PSD w wyborach w 1995 r. był ministrem spraw zagranicznych Portugalii. Po wyborach 2002 r. został premierem rządu koalicyjnego. Jego rząd popierał interwencję w Iraku, prowadził restrykcyjną politykę gospodarczą, zmierzającą do ograniczenia deficytu budżetowego i przeglądu portugalskiego prawa pracy. Podniósł podatek VAT i ograniczył zatrudnienie w administracji. Nie spowodowało to jednak, jak na razie, ożywienia gospodarki i zmniejszenia bezrobocia, powodując spadek poparcia społecznego dla rządu i porażkę Partii Socjaldemokratycznej w wyborach do Parlamentu Europejskiego w czerwcu 2004 r. PSD poniosła również porażkę w przyspieszonych wyborach parlamentarnych wyznaczonych na 20 lutego 2005. Początkowo Barroso nie był nawet brany pod uwagę jako ewentualny kandydat na szefa Komisji. Okazało się jednak, że jego kandydatura wzbudza najmniej kontrowersji wśród 25 europejskich przywódców. Wybór był tylko formalnością – 29 czerwca 2004 r. nominację ogłoszono już 5 minut po rozpoczęciu brukselskiego szczytu. Wybór padł na premiera Portugalii nie w uznaniu jego cech przywódczych czy sprawności w zarządzaniu. Barroso wygrał, bo nikomu się nie naraził. Nie był ani zbyt proamerykański dla Francuzów, ani zbyt antyamerykański dla Polaków. Wystarczająco, w oczach Niemców, forsował dalszą integrację, ale nie zraził Skandynawów nadmiernym entuzjazmem do budowy europejskiego państwa federalnego– komentował decyzję Rady w "Rzeczypospolitej" Jędrzej Bielecki. Zdaniem polskiego premiera Marka Belki, jest on wybitną postacią i podziela polską wizję Europy. 22 lipca Barroso uzyskał wotum zaufania od nowo wybranego Parlamentu Europejskiego. Barroso zapowiedział, że dążyć będzie do wzmocnienia Unii i zwiększenia jej gotowości do interwencji w sprawach międzynarodowych. Barroso jest zdecydowanym zwolennikiem zacieśnienia stosunków pomiędzy Unią Europejską a Stanami Zjednoczonymi.