Cytat:Epoka Taisho– okres w historii Japonii trwający od 30 lipca 1912 do 25 grudnia 1926, przypadający na panowanie cesarza Yoshihito. Centrum władzy politycznej przesunęło się od dawnej oligarchicznej grupy "starszych mężów stanu" w kierunku parlamentu i partii demokratycznych, między innymi z powodu słabego zdrowia nowego cesarza. Z tego powodu era jest uważana za czas ruchów liberalnych w Japonii, znanych jako "demokracja okresu Taisho". Okres ten wyraźnie odróżnia się od poprzedzającego go chaotycznego okresu Meiji i następującego po nim okresu Showa, charakteryzującego się tendencjami militarystycznymi. 30 lipca 1912 zmarł cesarz Meiji i tron objął książę Yoshihito, rozpoczynając okres Taisho. Koniec ery Meiji odznaczał się ogromnymi inwestycjami rządowymi i programami obronnymi w kraju i zagranicą, niemal wyczerpaną zdolnością kredytową i brakiem wymiany handlowej pozwalającej spłacić długi. Wpływy kultury zachodniej zapoczątkowane w erze Meiji były kontynuowane. Kobayashi Kiyochika, nie przerywając prac nad ukiyo-e, zaadaptował zachodni styl malarski. Okakura Kakuzo, Okakura Tenshin, utrzymał zainteresowanie tradycyjnym malarstwem japońskim. Mori Ogai i Natsume Soseki studiowali na Zachodzie i wprowadzili nowocześniejsze spojrzenia na życie. Wydarzenia, które nastąpiły po restauracji Meiji w 1868, oznaczały nie tylko spełnienie wielu krajowych i zagranicznych celów politycznych i ekonomicznych, ale również nowy ferment intelektualny, powiązany z rosnącym na całym świecie zainteresowaniem socjalizmem i rozwojem proletariatu miejskiego. Ideały wczesnych ruchów lewicowych obejmowały przyznanie czynnego prawa wyborczego wszystkim mężczyznom, dobrobyt społeczny, prawa pracownicze i pokojowy protest. Restrykcje rządowe wymierzone w ruchy lewicowe doprowadziły jednakże do radykalizacji działań, co z kolei wzmocniło restrykcje. Rezultatem było rozwiązanie Japońskiej Partii Socjalistycznej zaledwie rok po jej powstaniu w 1906 i ogólna porażka ruchu socjalistycznego. Początek okresu Taisho naznaczył kryzys polityczny, który przerwał prowadzoną do tego momentu politykę kompromisu. Gdy Saionji Kinmochi próbował ograniczyć budżet na cele wojskowe, minister armii złożył rezygnację, pociągając za sobą rząd partii Seiyukai. Gdy zarówno Yamagata Aritomo jak i Saionji odmówili ponownego objęcia urzędu, genro nie byli w stanie znaleźć rozwiązania. Publiczne oburzenie z powodu manipulacji rządu przez wojskowych oraz powołanie po raz trzeci na stanowisko premiera Katsury Taro doprowadziło do wzmożonych żądań zakończenia polityki genro. Siły konserwatywne stworzyły w 1913 własną partię, mimo sprzeciwu "starej gwardii". Pod koniec 1914 Rikken Doshikai odebrała Seiyukai większość w parlamencie. 12 lutego 1913 Yamamoto Gonbee zastąpił Katsurę na stanowisku premiera. W kwietniu 1914 Yamamoto ustąpił na rzecz Okumy Shigenobu.