Cytat:Krótkofalarstwo– hobby polegające na nawiązywaniu łączności radiowych na wielu pasmach radiowych– od fal długich, poprzez średnie, krótkie i ultrakrótkie aż do mikrofal przez krótkofalowców przy pomocy radiostacji z innymi krótkofalowcami, potwierdzaniu łączności za pomocą karty QSL, uczestnictwie w zawodach krótkofalarskich, jak również konstruowaniu urządzeń radiowych i antenowych do nawiązywania łączności. Osobną grupę krótkofalowców stanowią nasłuchowcy (SWL). Narodziny amatorskiego radia i radia w ogólnym znaczeniu łączą się z eksperymentami Guglielmo Marconiego, który między 1895 a 1899 drogą radiową wysłał wiadomość na drugą stronę kanału La Manche i po raz pierwszy nadał audycję przez Atlantyk w 1902. Marconi nie jest jedynym pretendentem do tytułu odkrywcy radia, ponieważ niektóre części radia, takie, jak cewka zostały zaprojektowane przez Nikolę Teslę i Aleksandra Popowa. W czasie następnych eksperymentów Marconiego (1900-1908) wiele ludzi na całym świecie zaczęło eksperymentować z radiem. Łączności były prowadzone za pomocą Alfabetu Morse'a przy użycie przerwy generowanej przez nadajnik iskrowy. Ci pierwsi amatorscy radiooperatorzy stworzyli podwaliny współczesnego międzynarodowego i amatorskiego radia. Po zatonięciu Titanica stało się oczywiste, że potrzebne są jakieś przepisy regulujące komunikację bezprzewodową. W 1912 roku Kongres Stanów Zjednoczonych przyjął ustawę radiową, która miała ograniczyć pasma dla krótkofalowców do długości fal krótszych niż 200 metrów (powyżej 1500 kHz). Częstotliwości te w tamtych czasach powszechnie były uważane za nieprzydatne i liczba hobbystów radiowych znacznie spadła. Między 1927-28 w Waszyngtonie odbyła się Międzynarodowa konferencja radiotelegraficzna. Na konferencji ustalono, że radioamatorskimi pasmami będą fale radiowe o długości 80 m, 40 m, 20 m i 10 m. Oprócz bandplanu zostały przyjęte przedrostki (tzw. prefiksy) przed znakami wywoławczymi.