Cytat:Pierwsza wojna izraelsko-arabska 1948-1949 jest znana w Izraelu jako wojna o niepodległość, natomiast Arabowie nazywają ją an Nakba ("Katastrofa"). Była to pierwsza z serii wojen izraelsko-arabskich. Wojna rozpoczęła się od proklamacji niepodległości Izraela 14 maja 1948 i trwała do 20 lipca 1949. 14 maja rozpoczęła się arabską inwazją, której celem była likwidacja państwa żydowskiego w Palestynie, natomiast Izrael bronił swojego istnienia. Jednak z upływem czasu, izraelska armia coraz bardziej przejmowała inicjatywę dążąc do wyparcia Arabów z najbardziej strategicznych rejonów Palestyny. W wyniku wojny setki tysięcy arabskich uchodźców opuściło terytorium Izraela, znajdując schronienie w sąsiednich państwach. 11 czerwca 1948 roku w Palestynie zaczął obowiązywać rozejm narzucony przez Radę Bezpieczeństwa ONZ. W chwili ogłoszenia zawieszenia broni Żydzi kontrolowali obszar całego swojego państwa, jednakże strategiczne linie komunikacyjne były przerwane i nie było możliwości dostarczenia zaopatrzenia lub posiłków do wielu odosobnionych osiedli. Rozejm miał obowiązywać przez 28 dni do 9 lipca 1948. Izrael wykorzystał zawieszenie broni na wzmocnienie swoich sił zbrojnych. Zawieszenie broni w Palestynie zostało zerwane przez wojska egipskie, które na rozkaz generała Nugiba 8 lipca 1948 zaatakowały pozycje żydowskie w rejonie Negba. W odwecie Siły Obronne Izraela przeprowadziły serię operacji wojskowych, które przekształciły się w 10-dniową bitwę, przerwaną kolejnym zawieszeniem broni. 3 kwietnia 1949 zawarto kolejny rozejmowy układ izraelsko-jordański, na mocy którego Izrael zgodził się na zastąpienie w Samarii wojsk irackich jordańskim Legionem Arabskim. W zamian za to, Jordania zgodziła się na utrzymanie przez Izrael pustyni Negew. 20 lipca 1949 zawarto rozejmowy układ izraelsko-syryjski. Ustalono linię demarkacyjną pomiędzy oboma państwami.