Cytat:Dziecko Rosemary (ang. Rosemary's Baby) − film fabularny Romana Polańskiego z 1968 roku, ekranizacja powieści Iry Levina o tym samym tytule z 1967 roku. Czwarty pełnometrażowy film Polańskiego zrealizowany na Zachodzie, a drugi po Wstręcie podejmujący tematykę kobiecego obłędu. Młode małżeństwo, Rosemary i Guy Woodhouse, wprowadza się do starej kamienicy na Manhattanie, Bramford, z którą wiąże się kilka makabrycznych historii. Po pewnym czasie Rosemary zachodzi w ciążę w okolicznościach, które mgliście pamięta - czuła się chora i śpiąca po kolacji oraz dziwnie smakującym deserze, będącym poczęstunkiem od sąsiadów - natrętnego małżeństwa Castevetów. U ciężarnej pojawiają się niepokojące objawy - bóle, trupia bladość, chudnięcie i apetyt na krwiste mięso. Przyjaciel małżeństwa - Hutch - zauważa, że dzieje się coś złego i dziwnego, a gdy zaczyna szukać przyczyn, zaraz zapada w tajemniczą śpiączkę i umiera. Udaje mu się jednak zostawić Rosemary książkę o czarach i czarownicach oraz wskazówki do swoich ustaleń. Dzięki temu kobieta dochodzi do wniosku, że jej sąsiedzi to sataniści, którzy odprawiają nad nią swe zaklęcia używając ziół - uśpili w noc poczęcia zatrutym deserem, podarowali amulet z używanym w magicznych rytuałach tanisem, serwują codziennie koktajle na wzmocnienie ciężarnej. Z czasem o udział w spisku zaczyna podejrzewać też swego męża i prowadzącego ciążę doktora Sapirsteina. Zbliża się termin rozwiązania, kobieta coraz bardziej boi się o siebie i dziecko. Zwraca się po pomoc do innego lekarza, ten jednak - widząc histeryczne zachowanie i słysząc niewiarygodne opowieści - oddaje ją z powrotem w ręce Sapirsteina i męża. Uwięziona w domu i półprzytomna Rosemary wydaje na świat dziecko, które natychmiast zostaje gdzieś zabrane. Kobieta nie ufa otaczającym ją ludziom - nie przyjmuje lekarstw, które jej podają i nie wierzy zapewnieniom, że noworodek umarł. Któregoś dnia odkrywa, że tuż za ścianą jest dziecko i że gromadzą się wokół niego sataniści. Idzie do nich, zagląda z matczyną tęsknotą do czarnej kołyski i wtedy zaczyna wrzeszczeć przerażona (kamera w ogóle nie pokazuje niemowlęcia). Wyznawcy diabła tłumaczą, że jej synek ma przerażające oczy po swoim prawdziwym ojcu - szatanie. Sam mąż - który zgodnie z jej wcześniejszymi podejrzeniami znajduje się w tym gronie - twierdzi, że nie stało się nic złego. Rosmary dostaje od starego Casteveta propozycję, by zajęła się dzieckiem jak na prawowitą matkę przystało. Film kończy ujęcie ukazujące konsternację głównej bohaterki. Do widza należy wniosek, czy Rosemary (bohaterka jest przynajmniej z wychowania katoliczką) zdecyduje się wychowywać wespół z satanistami swoje dziecko i tym samym antychrysta, który ma zapanować nad światem, czy też odrzuci propozycję najbliższych, którzy ją zdradzili i samo półdiablę - potomka z gwałtu.