Cytat:Opowieści z Narnii (ang. The Chronicles of Narnia, w Polsce znane czasem jako Kroniki Narnii) – cykl siedmiu powieści fantasy dla dzieci napisanych przez C.S. Lewisa. Uważany za klasykę literatury dziecięcej oraz najlepszą pracę autora, sprzedał się w ponad stu dwudziestu milionach egzemplarzy w czterdziestu jeden językach. Napisany przez Lewisa pomiędzy 1949 a 1954 i zilustrowany przez Pauline Baynes, został kilkukrotnie zaadaptowany, częściowo lub w całości, na potrzeby radia, telewizji, teatru i kina. Oprócz dużej liczby motywów chrześcijańskich, cykl zapożycza postaci i idee z mitologii greckiej oraz rzymskiej, jak również z tradycyjnych baśni brytyjskich i irlandzkich.

Opowieści z Narnii opowiadają o przygodach dzieci, które grają główne role w odkrywaniu historii fikcyjnego świata, miejsca, gdzie zwierzęta mówią, magia jest powszechna, a dobro walczy ze złem. W każdej z książek, z wyjątkiem Konia i jego chłopca, protagonistami są postaci z realnego świata, które w magiczny sposób przenoszone zostają do Narnii aby pomóc Lwu Aslanowi w zażegnaniu trwającego tam kryzysu.Opowieści z Narnii zostały przetłumaczone na czterdzieści jeden języków i są nieprzerwanie wydawane od 1954 roku; do tej pory sprzedały się w liczbie ponad stu milionów kopii[1][2]. Lewis został nagrodzony w 1956 roku Carnegie Medal, angielską nagrodą literacką, za Ostatnią bitwę — ostatnią część cyklu. Książki zostały napisane pomiędzy 1949 a 1954 rokiem, jednak w innej kolejności niż były początkowo wydane, oraz w innej niż są tu prezentowane[3]. Pierwotnym twórcą ilustracji była Pauline Baynes i to właśnie jej rysunki są wciąż używane w dzisiejszych wydaniach. Siedem ksiąg, które składa się na Opowieści z Narnii, jest przedstawionych poniżej w kolejności, w jakiej zostały pierwszy raz wydane.Pochodzenie nazwy Narnia jest niepewne. Paul Ford stwierdził w swojej książce zatytułowanej Kieszonkowy Podręcznik o Narnii, że nie ma wzmianki mówiącej, iż Lewis sugerował się starożytnym włosko-umbryjskim miastem Nequinium, które zostało podbite przez Rzymian i przemianowane na Narnia w 299 roku p.n.e. od rzeki Nar (River Nar). Jednakże możliwe jest, że natknął się on przynajmniej na którąś z około siedmiu wzmianek o Narnii z literatury łacińskiej, kiedy to uczęszczał na studia klasyczne w Oxfordzie[3]. Możliwe jest również, ale nie ma na to mocnych dowodów, że Lewis, który studiował średniowieczną i renesansową literaturę, był świadomy odniesienia do Lucia von Narnia (Łucji z Narnii) z niemieckiego tekstu z 1501 roku zatytułowanego Wunderliche Geschichten von geistlichen Weybbildern (Niezwykłe Historie Kobiet Zakonnych) Ercole’a d’Este[20]. Nie ma natomiast dowodu na związek Tolkienowskiego słowa narn, znaczącego pieśń lub poemat liryczny, z opublikowanym po śmierci Lewisa Narn i Chîn Húrin, niemniej, Lewis mógł część przeczytać lub usłyszeć na spotkaniach grupy the Inklings.