Cytat:Brydż – gra karciana, w której bierze udział czterech graczy stanowiących dwie pary. Gracze w jednej parze starają się uzyskać wynik lepszy od wyniku drugiej pary poprzez skompletowanie jak największej ilości lew. Używana jest standardowa talia 52 kart.

Brydż wywodzi się od wcześniejszej gry zwanej wistem, która pojawiła się w Anglii w XVI wieku. Gra szybko się rozpowszechniała i zaczęły powstawać nowe odmiany. W 1742 roku powstała pierwsza książka o grze napisana przez Edmonda Hoyle'a.

Prawdziwy rozkwit wista nastąpił w XIX wieku. W 1857 roku odbył się pierwszy turniej międzynarodowy. Popularność gry zaczęła jednak znacznie szybciej rosnąć w Stanach Zjednoczonych, niż na Starym Kontynencie. W 1881 roku została założona Amerykańska Liga Wista. W tym samym czasie powstała, najprawdopodobniej w Rosji (choć niektóre teorie utożsamiają miejsce powstania brydża z Turcją i Egiptem) odmiana wista, nazwana później brydżem. Początkowo gra nie dorównywała wistowi popularnością, jednakże w 1896 roku powstała pierwsza publikacja na temat brydża: "Biritch or Russian Whist", a w roku 1927 Harold Vanderbilt urozmaicił zasady gry (np. premie za szlema i szlemika). Współczesna wersja gry (contract bridge) wywodzi się z zasad przez niego wymyślonych. W 1928 roku założono Amerykańską Ligę Brydżową, a w 1958 Światową Federację Brydża. Pierwsza Olimpiada Brydżowa odbyła się w 1960 roku.

Nazwa gry brydż jest spolszczeniem nazwy angielskiej "bridge". W oryginale nie oznacza ona jednak "mostu", pochodzenie tego słowa nie jest do końca jasne, ale słownik oksfordzki sugeruje, że jest to angielska wersja rosyjskiego słowa "biricz", (rosyjskiej odmiany wista wywodzącej się z tureckiej gry "bir-üç", po raz pierwszy opisanej w książce wydanej w 1896 roku pod tytułem Biritch – Russian whist.

Gra podzielona jest na rozdania, poprzedzone tasowaniem kart. Każde rozdanie dzieli się na dwie fazy – licytację oraz rozgrywkę.

Gracz, który wygrał licytację, staje się rozgrywającym i odpowiada za przeprowadzenie rozgrywki, dążąc do zrealizowania wylicytowanego kontraktu, czyli wzięcia określonej liczby lew (w zależności od stosowanego zapisu, może on również dążyć do wzięcia maksymalnej ilości lew).

Partner rozgrywającego (w fazie rozgrywki nazywany dziadkiem lub stolikiem) nie może brać aktywnego udziału w rozgrywce; jego rola ograniczona jest do wyłożenia na stół swoich kart po wiście, i dokładania do kolejnych lew kart wskazanych przez rozgrywającego.

Przeciwnicy, podczas rozgrywki nazywani obrońcami, usiłują przeszkodzić rozgrywającemu w zrealizowaniu kontraktu, względnie, dążą do zminimalizowania jego zysków (pozbawienia nadróbek lub doprowadzenia do jak najwyższej wpadki).

Zapis (punktacja) po danym rozdaniu ustalany jest zależnie od ilości wziętych lew w porównaniu z wylicytowanym kontraktem, a ponadto, od dodatkowych czynników (w brydżu sportowym nazywanych założeniami), które zmieniają się przy kolejnych rozdaniach, aż do zakończenia robra (w brydżu towarzyskim) lub wypełnienia określonej ilości rozdań (w brydżu sportowym, na turnieju, lub w meczu).

Zarówno podczas licytacji, jak i rozgrywki wypowiadanie się na temat posiadanych kart i werbalne ustalanie wspólnej z partnerem strategii gry jest niedopuszczalne. Kwintesencją brydża jest współdziałanie z partnerem, którego karty pozostają nieznane, bez przekazywania sobie nawzajem dodatkowych sygnałów pomagających we współpracy. Zabronione jest stosowanie jakichkolwiek "tajnych" sygnałów (w rodzaju: jeśli położę kartę bliżej lewej strony, to mam asa), a także zachowania mogące wpłynąć na podświadomość partnera (lub zmylenie przeciwnika), na przykład udawanie głębszego namysłu, okazywanie zdenerwowania w określonych momentach gry itp. Aby ograniczyć możliwość podświadomej wymiany nielegalnych informacji (np. odczytywania intencji partnera z modulacji głosu w trakcie licytacji) w brydżu sportowym stosowane są kurtyny zasłaniające partnerów oraz tabliczki z odzywkami, dzięki którym nie używa się głosu.

Mimo tych oczywistych ograniczeń zarówno podczas licytacji, jak i rozgrywki komunikacja z partnerem jest nadal możliwa - jednak jedynym jej nośnikiem jest ustalone znaczenie odzywek licytacyjnych podczas licytacji oraz sygnałów wistowych i zrzutek w fazie rozgrywki. Ustalenia te noszą nazwę konwencji (odpowiednio: licytacyjnych i wistowych), oraz alfabetu sygnałów, w zakresie zrzutek. W brydżu sportowym przyjmuje się, że wszelkie ustalenia muszą być jawne dla obu stron. Przeciwnik ma prawo pytać o znaczenie poszczególnych odzywek licytacyjnych, a także o stosowane wisty i zrzutki - odpowiadając na te pytania nie wolno ukrywać żadnych ustaleń.

Brydż jest zarówno grą towarzyską jak i sportową. Można w niego grać w gronie przyjaciół, podobnie jak w wiele innych gier karcianych, jak "tysiąc" czy "66", ale jest to także dyscyplina sportowa. Istnieje wiele form rywalizacji sportowej w brydżu sportowym.

źródło: pl.wikipedia.org