Cytat:Dustin Lee Hoffman urodził się 8 sierpnia 1937 roku w Los Angeles, w stanie Kalifornia – amerykański aktor, reżyser i producent filmowy, dwukrotny laureat Oscara.

Pochodzi z rodziny polskich Żydów. Młodszy syn pianistki jazzowej Lillian (z domu Gold; zm. 1990 na atak serca) i scenografa Columbia Pictures/byłego sprzedawcy mebli rosyjskiego Żyda Harveya Hoffmana, swoje imię otrzymał od imienia hollywoodzkiego aktora Dustina Farnuma. Jego starszy brat Ronald został adwokatem i ekonomistą.

W 1955 roku ukończył szkołę średnią Los Angeles High School. W 1956 roku porzucił Santa Monica City College. Od początku myślał o aktorstwie i dlatego w 1958 roku wstąpił do Pasadena Playhouse w Pasadena, w stanie Kalifornia, gdzie zaprzyjaźnił się z studentem Gene'em Hackmanem. Debiutował w sztuce Tak jest dla bardzo młodego człowieka (Yes Is For a Very Young Man, 1960) na scenie Sarah Lawrence College, a rok później wystąpił na Broadwayu w spektaklu Kucharz dla pana generała (A Cook For Mr. General, 1961). Następnie studiował w słynnym nowojorskim Actors Studio, aby poznać tajniki metody wszczepiane całym pokoleniom amerykańskich aktorów przez Lee Strasberga. Swoją pracę na ekranie zapoczątkował gościnnym występem w dwóch odcinkach serialu ABC Nagie miasto (Naked City, 1961, 1963). Grał na scenie Theatre Company of Boston (1964), m.in. w takich przedstawieniach jak Końcówka (Endgame) Samuela Becketta, Towarzysz Quare (The Quare Fellow) i W dżungli miejskiej (In the Jungle of Cities) Bertolta Brechta, w nowojorskim American Place Theater (1965) w spektaklu Harry, południe i noc (Harry, Noon and Night). Był asystentem reżysera Ulu Grosbarda sztuki Arthura Millera Widok z mostu (A View From the Bridge, 1965), pracował jako menadżer sceniczny na Broadwayu przy realizacji przedstawienia Tematem były róże (The Subject Was Roses, 1965). W 1968 roku spróbował swoich sił jako reżyser broadwayowskiego spektaklu Jimmy Shine.

Jego kinowym debiutem był udział w komedii Arthura Hillera The Tiger Makes Out (1967) u boku Eli Wallacha. Pozycję gwiazdora zdobył przebojem, natychmiast, dzięki kreacji niedojrzałego, nadwrażliwego i niepozornego fizycznie Benjamina Braddocka, absolwenta wyższej uczelni, który wpada w sidła romansu w melodramacie Mike'a Nicholsa Absolwent (The Graduate, 1967), za którą otrzymał nagrodę Złotego Globu jako obiecujący aktor, Brytyjskiej Akademii Filmowej (BAFTA) i nominację do nagrody Oscara. Do tej roli byli brani pod uwagę także Warren Beatty i Robert Redford. Wyzwaniem była nominowana do Oscara rola kulawego złodziejaszka Ratso Rizzo, żałosnego, a zarazem tragicznego w swojej niemal zwierzęcej amoralności w dramacie Johna Schlesingera Nocny kowboj (Midnight Cowboy, 1969).

W zupełnie niezauważonym przez krytyków westernie Arthura Penna Mały Wielki Człowiek (Little Big Man, 1970) z Faye Dunaway przemienia się z młodzieniaszka Jacka Crabba w stuletniego starca. W okresie mody na kino przemocy i gwałtu zagrał mrukliwego astrofizyka w thrillerze Sama Peckinpaha Nędzne psy (Straw Dogs, 1971). Rola kontrowersyjnego prezentera kabaretowego Lenny'ego Bruce'a, który prowokował Amerykę bezkompromisową krytyką i wulgarnym językiem w dramacie biograficznym Boba Fosse Lenny (1974) z Valerie Perrine przyniosła mu kolejną nominację do Oscara. W dramacie historycznym Alana J. Pakuli Wszyscy ludzie prezydenta (All the President's Men, 1976) zagrał dziennikarza Carla Bernsteina odpowiedzialnego wraz z Bobem Woodwardem (Robert Redford) za ujawnienie afery. Za postać Teda Kramera, który porzucony przez żonę poświęca się wychowaniu sześcioletniego Billy'ego w dramacie Sprawa Kramerów (Kramer vs. Kramer, 1979) został uhonorowany nagrodą Oscara i nagrodą Złotego Globu.

Rola zdeprymowanego bezrobotnego aktora, który podbija Amerykę kobiecą rolą w telewizyjnej operze mydlanej w komedii Sydneya Pollacka Tootsie (1982) przyniosła mu jeszcze jedną nagrodę Złotego Globu i Brytyjskiej Akademii Filmowej (BAFTA) oraz nominację do nagrody Oscara. Za postać objazdowego sprzedawcy, żyjącego iluzją, że jemu i jego rodzinie jest pisane odnieść sukces w telewizyjnej adaptacji sztuki Arthura Millera CBS Śmierć komiwojażera (Death of a Salesman, 1985) w reżyserii Volkera Schlöndorffa dostał nagrodę Emmy i Złotego Globu. Dzięki przejmującej kreacji cierpiącego na autyzm Raymonda Babbitta w dramacie Barry'ego Levinsona Rain Man (1988) sprawił, że problem chory znalazł się w centrum zainteresowania społecznego i odebrał nagrodę Oscara i Złotego Globu. Za postać producenta filmowego-dziwaka ze świata show biznesu w czarnej komedii Barry'ego Levinsona Fakty i akty (Wag the Dog, 1997) był po raz siódmy nominowany do nagrody Oscara.

Był żonaty z baletnicą Anne Byrne (od 4 maja 1969 do 6 października 1980), z którą ma córkę Karinę i pasierbicę fotograf Jennę Byrne (ur. 15 października 1970). W dniu 12 października 1980 roku ożenił się ponownie z prawniczką Lisą Gottsegen. Mają czwórkę dzieci; dwóch synów - Jacoba Jake'a Hoffman (ur. 20 marca 1981) i Maxwella (ur. 30 sierpnia 1984) oraz dwie córki - Rebeccę (ur. 17 marca 1983) i Alexandrę (ur. 1987