Cytat:Podział trzęsień ziemi:

ze względu na przyczynę:



* tektoniczne (inaczej: dyslokacyjne) – związane z ruchami płyt tektonicznych, mogą występować jednak w dużej odległości od stref granicznych litosfery (np. w strefach młodych gór - takich, jak Karpaty czy Sudety), stanowią około 90% wszystkich zjawisk sejsmicznych występujących na Ziemi.
* wulkaniczne – związane z gwałtownymi erupcjami wulkanów lub zapadaniem się stropów opróżnianych komór magmowych czy zapadaniem kalder, stanowią ok. 7% wszystkich zjawisk sejsmicznych występujących na Ziemi.
* zapadowe (zapadliskowe) – związane z obszarami krasowymi, na których dochodzi do zawalania się stropów jaskiń lub innych próżni w podłożu. Są to zjawiska wyjątkowo lokalne, najczęściej słabo odczuwalne, stanowią one ok. 2% ogółu trzęsień ziemi.
* antropogeniczne – związane z działalnością człowieka w litosferze (np. tąpnięcia górnicze, naruszenie równowagi sił w skałach na skutek napełnienia tamy), na obszarach gęsto zabudowanych mogą spowodować znaczące szkody materialne, jednak w większości przypadków okazują się niegroźne.


ze względu na głębokość ogniska:

* płytkie (85%) – do 70 km;
* średnie (12%) – 70-350 km;
* głębokie (3%) – 350-900 km.


ze względu na powiązanie ze wstrząsem zasadniczym:

* wstępne (ang. foreshock) – o słabej magnitudzie.
* zasadnicze (ang. main shock) – o największej magnitudzie.
* następcze (ang. aftershock) – o zmniejszającej się z upływem czasu magnitudzie (szacunkowo: najsilniejszy wstrząs wtórny, występujący zazwyczaj jako pierwszy po głównym wstrząsie, posiada magnitudę o około 1.3-1.5 razy mniejszą od wstrząsu zasadniczego).


Pomiary wstrząsów sejsmicznych dokonuje się za pomocą sejsmografów. Sejsmometrem określa się przyrząd rejestrujący, zaś sejsmogram to sam zapis wstrząsu. Aparatury pomiarowe zainstalowane w stacjach sejsmicznych zwykle pracują bez przerwy, w istocie notując nieustanne drgania (bardzo rzadko zdarza się, aby na sejsmogramie utrwalona została idealnie pozioma linia). Jest to najbardziej namacalny dowód na nieustanny ruch płyt tektonicznych. Za najstarszy znany sejsmometr uważa się wynalazek skonstruowany przez chińskiego uczonego, Chan Henga (78-139 n.e.). Było to metalowe naczynie w kształcie dzbana, do którego ze wszystkich stron przymocowano głowy smoków, a na otaczającej dzban podstawie – figury żab. Każdy ze smoków trzymał w pysku dokładnie wyważoną kulkę. W chwili nadejścia wibracji, wywołanych bardzo silnym wstrząsem sejsmicznym z epicentrum w dość dużej odległości od urządzenia, kulka, ustawiona w paszczy smoka przymocowanego od strony epicentrum, spadała do paszczy ropuchy. W ten sposób władze cesarskie potrafiły wysłać pomoc w region klęski żywiołowej jeszcze przed nadejściem rządowego posłańca.



Źródłol.wikipedia.org