Cytat:Vanessa-Mae właściwie Vanessa-Mae Vanakorn Nicholson urodziła się 27 października 1978 w Singapurze – kompozytorka i skrzypaczka, wykonawczyni zarówno muzyki poważnej jak i pop. Połączyła te style tworząc muzykę zwaną Violin Techno-acoustic Fusion.

Urodziła się tego samego dnia co Paganini (196 lat później) w Singapurze otrzymując narodowość chińską. Matka narodowości chińskiej, ojciec - Taj. Po rozpadzie małżeństwa, matka wyszła za Brytyjczyka - Grahama Nicholsona. Z czteroletnią Vanessą przeprowadzili się do Londynu, gdzie Vannesa otrzymała obywatelstwo brytyjskie. Naukę muzyki rozpoczęła w 1982 roku, w wieku 3 lat, od lekcji gry na pianinie. Dwa lata później, w 1984 roku, udzielono jej pierwszych lekcji muzyki na skrzypcach. W 1989 roku dała swój pierwszy koncert symfoniczny w filharmonii z towarzyszeniem orkiestry (miała 11 lat). Pierwszą międzynarodową trasę, u boku the London Mozart Players in Mozart Bicentenary, rozpoczęła w roku 1991 w wieku 13 lat. Jest najmłodszą znaną solistką, która nagrała koncerty skrzypcowe Czajkowskiego i Beethovena - w wieku 13 lat. W okresie dojrzewania zerwała z tradycyjnym, klasycznym stylem i zyskała rozgłos m.in. dzięki swojemu widowiskowemu, seksownemu stylowi gry. Pojawiła się w wielu muzycznych nagraniach filmowych, szokując swoim stylowym, aczkolwiek ekstrawaganckim jak na rodzaj muzyki klasycznej, ubiorem. Zobaczyć ją można było m.in. w teledyskach Janet Jackson promujących jej album The Velvet Rope. W ogłoszonym w roku 2007 rankingu na Najbogatszych Artystów Muzycznych do Lat Trzydziestu w Wielkiej Brytanii Vanessa Mae zajęła 1. pozycję.

Krytycy muzyki pop chwalą Vanessę-Mae za zdolności muzyczne i elastyczność brzmienia. Krytycy muzyki poważnej z reguły zarzucają jej, że w gruncie rzeczy przejawia dość przeciętne umiejętności muzyczne jako wykonawca muzyki poważnej i że swoją postawą zdaje się potwierdzać to, że stanowi bardziej typowy "produkt" przemysłu fonograficznego, którego sukces oparty jest na spowszednieniu i emanowaniu seksem, a nie na prawdziwej wirtuozerii muzycznej. Twierdzą oni, że styl propagowania muzyki poważnej przez Vanessę i pokrewnych jej artystów prowadzi do jej spłycania. Sama Vanessa określa te zarzuty jako przesadzone, a krytyków nazywa tradycjonalistami, którzy nie potrafią zaakceptować jej nowatorstwa w próbie zakopania przepaści między muzyką pop i muzyką poważną.