Cytat:Wenezuela – państwo położone w północnej części Ameryki Południowej.

Nazwa Venezuela oznacza "mała Wenecja" i została nadana temu obszarowi przez Amerigo Vespucciego, który zauważył domy na palach u ujścia dzisiejszego jeziora Maracaibo.

Tereny dzisiejszej Wenezueli w okresie prekolumbijskim zamieszkane były przez różne grupy Indian. W roku 1498 Krzysztof Kolumb dotarł do ujścia Orinoko. Później, w latach 1499-1500, kraj był dalej eksplorowany przez hiszpańskiego konkwistadora Alonso de Hojeda, który był uczestnikiem wyprawy Ameriga Vespucciego. Vespucci dotarł do jeziora Maracaibo.

Ponieważ Andy leżą wzdłuż północnego wybrzeża to penetracja była wyjątkowo trudna. W okolice zwabiała poszukiwaczy złota legenda o El Dorado. Tereny Wenezueli z El Dorado włącznie, oddał jako spłatę długów Karol V Habsburg augsburskim bankierom rodziny Welser w 1529 roku.

Od XVI wieku tereny Wenezueli kolonizowane przez Hiszpanów w 1556 włączone zostały do hiszpańskiego wicekrólestwa Peru, a w 1717 wicekrólestwa Nowej Granady (Nueva Granada). Rolę siły roboczej do końca XVI wieku pełnili Indianie (system tzw. repartimiento), a z początkiem XVII wieku murzyńscy niewolnicy sprowadzani z Afryki.

Od początku XIX wieku rozpoczęło się tworzenie ruchów niepodległościowych. Po kilku nieudanych powstaniach Simón Bolívar wywalczył niepodległość (1821). Początkowo był to teren złożony z Wenezueli, Kolumbii i Ekwadoru (tzw. Wielka Kolumbia), potem w roku 1830 doszło do wyodrębnienia Wenezueli w samodzielną republikę. Pierwszym prezydentem został José Antonio Páez i był nim do roku 1846. Później wywarł wielki wpływ na politykę Wenezueli będąc rodzajem dyktatora (caudillo). W XIX i XX wieku częste okresy rządów dyktatorskich i uciekanie się do przemocy w walce politycznej.

Odkrycie złóż ropy naftowej na początku XX wieku wyprowadziło kraj do czołówki gospodarczej kontynentu. Głównym inwestorem była firma Esso (Exxon).

Po upadku dyktatury w 1935 roku utworzenie partii politycznych: Akcja Demokratyczna z Rómulo Betancourtem i Partia Społeczno-Chrześcijańska z Raul Leonim. W latach 1945-47 krótka liberalna prezydentura Betancourta, a potem przewrót wojskowy, po którym dyktatorem do roku 1958 został Marcos Pérez Jiménez.

W demokratycznych wyborach w 1998 roku zwycięstwo wyborcze odniósł Hugo Chávez, stojący na czele popularnego Ruchu Na Rzecz V Republiki. Rządząc w oparciu o szeroką koalicję partii lewicowych (wraz z socjalistami i komunistami) wprowadził popularne reformy społeczne, osiągnięte w dużej mierze dzięki obłożeniu warstw zamożniejszych wysokimi podatkami i nacjonalizacji wielu gałęzi gospodarki.

Popularne stały się wielogodzinne telewizyjne przemówienia Cháveza – wzorowane na stylu Fidela Castro – często okraszane muzyką i śpiewem. Szacunek społeczeństwa zdobył sobie Chavez krytyką kapitalizmu, neoliberalizmu oraz Stanów Zjednoczonych i ich sojuszników. Prezydent wypowiada się zdecydowanie przeciwko budowie ogólnoamerykańskiej strefy wolnego handlu (AFTA) proponowanej przez Georga W. Busha, Vincente Foxa i Richarda Lagosa.

Opozycja wenezuelska oskarża Chaveza o zapędy dyktatorskie i próbę wprowadzenia ustroju politycznego w stylu Kuby, jego administracji wytykając korupcję, niekompetencję oraz liczne nadużycia. W latach 2000-2003 sytuacja w kraju pozostawała niestabilna, dochodziło do wielokrotnych protestów ludności, często połączonych z zamieszkami ulicznymi, często krwawo tłumionymi. W kwietniu 2002 roku opozycji udało się, w wyniku zamachu stanu, na dwa dni odsunąć Cháveza od władzy – niekonstytucyjnym prezydentem (dyktatorem) został wówczas lider organizacji pracodawców Fedecamaras Pedro Carmona Estanga. Po protestach ludności Chavez powrócił na urząd szefa państwa. W ten sposób Chavez stał się najszybciej przywróconą do władzy po jej obaleniu głową państwa w historii.

Z drugiej strony zwolennicy prezydenta oskarżają opozycję o świadome sabotowanie rynku wewnętrznego w celu obalenia lewicowej władzy oraz prowadzenie półlegalnych kampanii wrogości wobec Chaveza, przede wszystkim poprzez prywatne media (ponad 90% rynku medialnego kraju).

W zimie 2003 roku USA i inne kraje OPA zaapelowały o rozpisanie przedterminowych wyborów parlamentarnych dla uspokojenia sytuacji w kraju. Zaniepokojenie wypadkami w Wenezueli wyraziły również kraje Unii Europejskiej, a nawet sprzyjający dotychczas Chavezowi prezydent Brazylii Ignazio Silva. W sierpniu 2003 roku stało się możliwe rozpisanie referendum na temat wcześniejszego zakończenia kadencji prezydenta (przewiduje to uchwalona w 1999 roku konstytucja republiki). Na początku 2004 roku opozycji udało się zebrać wymaganą liczbę podpisów. 15 sierpnia 2004 odbyło się referendum, zakończone wygraną zwolenników prezydenta – 59% poparcia przy 70% frekwencji. Opozycja zarzuciła władzom fałszerstwa wyborcze. Jimmy Carter – niezależny obserwator głosowania – zapewniał z kolei o zdecydowanej uczciwości przeprowadzonych wyborów. Uczciwość referendum potwierdziły również OPA i UE.

W dniu 12 marca 2006 roku Wenezuela z inicjatywy Chaveza zmieniła flagę państwową i hymn narodowy. Na fladze pojawiły się symbole związane z kulturą Indian – łuk, strzała oraz maczeta. Poza tym dodano ósmą gwiazdę, symbolizującą prowincję Guayana. Zmienił się również trochę wizerunek konia – na poprzedniej fladze biegnie w prawo ze zwróconym łbem w lewo, po zmianach biegnie w lewo trzymając głowę normalnie. Hugo Chavez argumentował zmiany wolą Simona Bolivara.

W sierpniu 2007 Hugo Chávez zaproponował wprowadzenie do konstytucji poprawek wzmacniających zakres władzy prezydenckiej. Wśród zmian znalazła się między innymi możliwość kandydowania na urząd prezydenta na nieograniczoną ilość kadencji, zniesienie autonomii uniwersytetów i banku centralnego oraz zwiększenie zakresu kompetencji prezydenta, pozwalające mu na zmiany w podziale administracyjnym kraju, prawo dysponowania rezerwami finansowymi oraz wywłaszczanie obywateli z własności prywatnej. Równocześnie Chavez proponował zwiększenie kompetencji instytucji demokracji bezpośredniej, przede wszystkim spontanicznie powstających zgromadzeń dzielnicowych i komitetów zakładowych. Przeciwwagą dla nieograniczonej ilości kadencji miała być możliwość odwołania prezydenta w dowolnym momencie drogą referendum. Wprowadzenie poprawek wymagało referendum konstytucyjnego, które odbyło się 2 grudnia 2007. 51% głosujących opowiedziało się przeciw zmianom.

W roku 2009 referendum konstytucyjne odbyło się ponownie. Tym razem za propozycjami Hugo Cháveza zagłosowała większość.

22 lipca 2010 Wenezuela zerwała stosunki dyplomatyczne z Kolumbią. 10 sierpnia 2010 zostały wznowione stosunki dyplomatyczne z Kolumbią na mocy porozumienia zawartego podczas spotkania prezydenta Kolumbi Juana Manuela Santosa i prezydenta Wenezueli Hugo Cháveza.