Cytat:Tradycyjna japońska sztuka walki lub metoda walki wręcz, bez broni lub z użyciem małego oręża, stosowana w ataku i obronie, w starciu z jednym albo kilkoma uzbrojonymi lub nieuzbrojonymi przeciwnikami.

Tradycyjne jujutsu nie było sztuką walki przeznaczoną wyłącznie do obrony. Miało skutecznie "zniszczyć" przeciwnika i do minimum zmniejszyć możliwość kontrataku. Nie istniało pojęcie "zakazanych technik". Pełen zakres technik jujutsu obejmował chwyty (kumi), rzuty (nage), trzymania (osae), dżwignie (kansetsu), duszenia (shime), uderzenia (uchi), kopnięcia (keri) oraz ataki na punkty witalne (kyusho, tsubo).

Systemy jujutsu wyznają zasadę ju yoku sei go lub ju yoku go sei-suru ("ustępliwość pokonuje siłę", "elastyczną ustępliwością pokonać twardą siłę"). Na bazie tej koncepcji wziął się pogląd, że chcąc pokonać silniejszego, słaby nie powinien mu stawiać oporu. Taka postawa w walce przyjęła się jako zasada, że słabszy musi ustąpić, dać się popchnąć lub pociągnąć, aby zniwelować przewagę przeciwnika. Jedna z późniejszych koncepcji jujutsu zapoczątkowana w okresie Meiji (koniec XIX w.) to znana zasada: "ustąp, aby zwyciężyć". Później na początku XX w. na bazie judo dołączono kolejną zasadę; "minimum wysiłku, maksimum skuteczności". Istnieje też trzecia, przyjęta głównie przez szkoły oparte na goshin-jitsu (samoobrona judo): "czynić dobro sobie nawzajem, dla dobra ogółu".

Obecnie większość pozajapońskich szkół jujutsu wprowadza do szkolenia rozwinięte techniki i elementy innych, często lokalnych systemów walki wręcz, dostosowane do potrzeb policji, wojska, czy też realnej samoobrony.