Cytat:Puzon — instrument dęty blaszany z grupy aerofonów ustnikowych, lub językowy głos organowy (najczęściej szesnastostopowy) umieszczany w sekcji puzonu, o silnie korzennej barwie. Do grupy areofonów ustnikowych należą także: róg (waltornia), trąbka, tuba i wiele innych.

Puzon, należący do do grupy instrumentów dętych blaszanych, najbardziej spokrewniony jest z rodziną trąbek, z której wyodrębnia się dopiero około XIII wieku, kiedy proste dotychczas trąbki zaczęto budować w kształcie litery S. Trąbki, wydłużając się coraz bardziej, przybrały nową postać: środkowy odcinek rury stał się prosty, a części zakrzywione przybrały w stosunku do niego położenie równoległe. Na tym etapie puzon wykształca się jako największa rozmiarami trąbka. Swą ostateczną postać otrzymał najprawdopodobniej w XV wieku.

W XVI wieku powstaje cała rodzina puzonów która obejmuje instrumenty różnej wielkości, odpowiadające rejestrom głosu ludzkiego: puzon dyszkantowy B, altowy F i Es, tenorowy B, basowy F i kontrabasowy B. Wkrótce jednak puzon dyszkantowy wychodzi z użycia, a po nim także puzon kontrabasowy, puzon basowy zaś z czasem zastąpiono tenorowym z większą menzurą. W późniejszym okresie wprowadzono w budowie puzonu kilka ulepszeń. Najważniejszym z nich było zastosowanie w XIX wieku wentyla kwartowego (urządzenia pozwalającego na obniżenie skali dźwięków o kwartę) co ostatecznie zlikwidowało potrzebę budowania kilku wielkości tego instrumentu. Do czasu wynalezienia wentyla kwartowego basowe partie wykonywano na puzonie F. Puzon ten był niewygodny w użyciu, zwłaszcza przy wykonywaniu utworów wymagających sprawności technicznej, gdyż posiadał przedłużony suwak z dorobioną rączką, która przeszkadzała w szybkiej zmianie pozycji.