Cytat: Syn aktorskiej pary Donalda Sutherlanda (ur. 1935), u boku którego debiutował w komedio-dramacie Powrót Maksa Dugana (Max Dugan Returns, 1983) i Shirley Douglas (ur. 1934), jest siedem minut starszy od swojej siostry bliźniaczki Rachel. Na podstawie praw ius soli i ius sanguinis posiada paszporty kanadyjski oraz brytyjski. Jego dziadek Tommy Douglas był założycielem socjalistycznej Partii Kanady.

Kiedy miał 10 lat przeprowadzili się wraz z matką do Toronto. Aktorstwem zainteresował się mając 14 lat, po obejrzeniu na scenie sztuki Kto się boi Virginii Woolf? ze swoją matką. Zaczął występować w teatrze. W wieku 15 lat porzucił naukę w szkole katolickiej w Ottawie. Mając 16 lat był modelem w reklamach jeansów firmy Levis (zarobił na tym 4 tys. dolarów). Kiefer jest podobny do swojego ojca i obaj najczęściej brani są do odtwarzania ról demonicznych charakterów. Ojciec wychowywał go tylko przez chwilę. Gdy matka dowiedziała się o romansie męża z Jane Fondą, opuściła go. Na sześć miesięcy zostawiła Kiefera i jego siostrę bliźniaczkę Rachel pod opieką niewiernego męża.

Za rolę Donalda Campbella w dramacie The Bay Boy (1984) z Liv Ullmann był nominowany do nagrody Genie. Po przeprowadzce do Los Angeles pojawił się w jednym z odcinków serialu sci-fi Stevena Spielberga Niesamowite historie (Amazing Stories, 1985) u boku Kevina Costnera i Anthony'ego LaPaglii, wystąpił w telewizyjnym dramacie ABC Bractwo sprawiedliwych (Brotherhood of Justice, 1986) z Keanu Reevesem, melodramacie kryminalnym W swoim kręgu (At Close Range, 1986) u boku Seana Penna i Christophera Walkena, dramacie przygodowym na podstawie powieści Stephena Kinga Stań przy mnie (Stand by Me, 1986) z Riverem Phoenixem i dramacie W pogoni za szczęściem (Promised Land, 1987) u boku Meg Ryan.

Zagrał postać Davida – seksownego przywódcę wampirów w komediowym horrorze Straceni chłopcy (The Lost Boys, 1987). Długo nie mógł przebić się do czołówki amerykańskich aktorów. Wraz z Jasonem Patrikiem, Charlie Sheenem i Emilio Estevezem tworzyli w latach 80. grupę zwaną "brat pack" – młodych, popularnych, dużo grywajacych aktorów, o których rozpisywały się kolorowe magazyny. W ich dorobku przeważały role drugoplanowe, które trudno byłoby zaliczyć do wielkich kreacji.

W latach 90. pokazał, że potrafi być aktorem wszechstronnym: wystąpił między innymi w Zniknięciu z Sandrą Bullock, westernie Młode strzelby (Young Guns I & II, 1988 i 1999), dramacie sądowym Ludzie honoru (A Few Good Men, 1992), filmie przygodowym Trzej muszkieterowie (The Three Musketeers, 1993). Z czasem jego znakiem firmowym stały się role czarnych charakterów, podobnych do groźnego maniaka z filmu Spojrzenie mordercy (Freeway, 1996) czy rasistowskiego fanatyka z dramatu Czas zabijania (A Time To Kill, 1996).

W roku 2001 pojawił się w głównej roli agenta Jacka Bauera w kryminalnym cyklu 24 godziny (24). Ten nowatorski, przedstawiający wydarzenia w czasie rzeczywistym serial zdobył znaczną popularność i uznanie krytyki. Za tę rolę dostał w roku 2002 nagrodę Złotego Globu oraz dwukrotnie nagrodę Złotej Satelity (2002, 2003) i Screen Actors Guild Award (2004, 2006).