Cytat:Mamutowiec olbrzymi to jedno z najpotężniejszych drzew iglastych na świecie, odkryte w 1833, przez 20 lat nie miało swej nazwy. Osiąga wiek 2000-3500 lat. Współczesne drzewa dorastają do 95 m wysokości i 10 m średnicy, będąc jednym z najwyższych drzew świata, obok eukaliptusa i sekwoi wiecznie zielonej. Do Europy pierwsze mamutowce sprowadzono w 1853 (do Wielkiej Brytanii). Są często uprawiane jako drzewa ozdobne w parkach, wymagają klimatu łagodnego, morskiego, są wrażliwe na mróz. W Polsce przemarzają, dlatego większość okazów rośnie w zachodniej części kraju, gdzie klimat jest cieplejszy.

Mamutowiec olbrzymi opisał J.K. Leonard w 1833. Indianie znad rzeki Tule nazywali je w swoich językach "Thoosa-pung-ish" lub "Hea-mi-withic". Pierwsza nazwa została przypisana drzewu latem 1853 r. przez W. Lobba. W ciągu następnych dwóch tygodni gatunek został opisany przez botanika J. Lindleya jako Wellingtonia gigantea, na cześć Arthura Wellesleya, księcia Wellington (w rzeczywistości nazwa była błędna - pod nazwą Wellingtonia opisywano rośliny z rodziny Sabiaceae). W 1854 r. J. Decaisne określił gatunek jako Sequoia gigantea, nazwa, która została zaakceptowana przez brytyjskich botaników i wyparła Wellingtonie. Sequoia gigantea również była błędnym terminem, użytym już wcześniej przez Endlichera do opisania właśnie sekwoi. Trzyletnie badania (1852-1855) A. Kellogg z California Academy of Sciences zaowocowały w maju 1855 r. publikacją, że jest to Taxodium giganteum Kellogg and Behr. Dopiero w 1939 roku Amerykanin J. T. Buchholz opisał gatunek Sequoiadendron. Było to szeroko krytykowane przez starą gwardię botaników kalifornijskich, jednak przedstawione podstawowe różnice pomiędzy szyszkami gatunków Sequoia i Sequoiadendron spowodowały ogólną akceptację nazwy.

Gałęzie u starszych okazów wyrastają dopiero na dużej wysokości nad ziemią, z wiekiem rosną nieregularnie. Gałęzie horyzontalne lub lekko opadające, ze wzniesionymi końcówkami. Korona w młodości stożkowata, u starszych drzew wąska i zaokrąglona.

Pień u nasady jest uderzająco zgrubiały, dalej stopniowo zwężający się. Kora cynamonowoczerwona, uderzająco miękka i gruba (do 50cm) u starych drzew głęboko bruzdowana i spękana, włóknista, łuszcząca się płatami. Młode pędy bardzo sztywne i mocne, zielonkawoszare.

Mamutowiec kwitnie od marca do kwietnia.

Występują dziko tylko na obszarach położonych pomiędzy 1500-2500 m n.p.m. na zachodnich stokach gór Sierra Nevada w Kalifornii oraz niżej na wysokości 500-700 n.p.m. w okolicach San Francisco (Big Basin Redwoods). Większość drzew obecnie znajduje się w parkach narodowych . W Europie szeroko rozpowszechniony jako drzewo ozdobne i parkowe. W Polsce można zobaczyć okazy w:

* Arboretum w Wojsławicach
* Ogrodzie Botanicznym PAN w Warszawie gdzie znajduje się 20-letni okaz
* Ogrodzie Botanicznym w Oliwie
* Brwicach (wys. ok. 27 m)
* Arboretum w Glinnej, gdzie rósł przeszło stuletni mamutowiec (najstarszy i najwyższy 38 m w Polsce) usechł jednak w wieku 111 lat w 1987 z powodu mrozu poniżej 30 stopni. Obecne mają ok. 20 lat, ale rosną błyskawicznie.


Największy obecnie osobnik tego gatunku, drzewo o nazwie "General Sherman Tree", rośnie na terenie leżącego w górach Sierra Nevada, Narodowego Parku Sekwoi. Drzewo to przy wysokości 84 m i średnicy pnia 8 m waży około 1200 ton. Masa drewna tego drzewa odpowiada mniej więcej masie drewna ze świerków rosnących na powierzchni ponad hektara (1487 m3, najbardziej zasobny w Polsce drzewostan świerka istebniańskiego ok. 1200 m3 na 1 hektar).