Cytat:Wyspy Marshalla to państwo wyspiarskie na Oceanie Spokojnym, położone na północ od Nauru i Kiribati, na wschód od Mikronezji oraz na południe od amerykańskiej wyspy Wake.

Prezydent Wysp Marshalla jest jednocześnie głową państwa i szefem rządu. Jest on wybierany spośród członków marszalskiego parlamentu Nitijela przez członków tegoż parlamentu. Po wyborze na stanowisko wyznacza swój gabinet.

Wybory do parlamentu, w którym zasiada 33 parlamentarzystów, odbywają się co cztery lata.

Chociaż wyspy Mikronezji zasiedlone były już w 2 tysiącleciu p.n.e., to mało wiemy o ich wczesnej historii. Pierwszym Europejczykiem, który przybył na Wyspy Marshalla był hiszpański odkrywca Álvaro de Saavedra Cerón w roku 1529. Później wyspy uległy zapomnieniu na kilka kolejnych wieków. W 1788 wylądował tu angielski kapitan John Marshall, od którego nazwiska wzięły nazwę wyspy.

W 1885 otwarto niemiecką placówkę handlową na wyspach. Tym samym stały się one częścią protektoratu Nowej Gwinei Niemieckiej. Japonia zajęła je podczas I wojny światowej i administrowała nimi jako terytorium mandatowym Ligi Narodów.

Podczas II wojny światowej wyspy, w ramach Operacji Flintlock (Walki o Wyspy Marshalla) zostały zajęte w 1944 przez Stany Zjednoczone i włączone do Powierniczych Wysp Pacyfiku. USA zaraz po wojnie rozpoczęły na atolach Bikini i Eniwetok próby z bronią jądrową, która trwały aż do lat 60. XX wieku. Wielu mieszkańców Wysp Marshalla cierpi dzisiaj z powodu choroby popromiennej. Problem rekompensat za szkody wywołane przez Amerykanów jest nadal przedmiotem rozmów dwustronnych.

W 1979 Republika Wysp Marshalla podpisała z rządem amerykańskim Porozumienie o Wolnym Stowarzyszeniu, które weszło w życie w 1986. Od tej pory Wyspy Marshalla są niezależnym państwem stowarzyszonym z USA. Od 1991 r. członek ONZ, w 2008 po raz pierwszy uczestniczyła w igrzyskach olimpijskich.

Republika Wysp Marshalla to 1225 wysepek rozrzuconych na zachodnim Pacyfiku (w Mikronezji), na terenie o powierzchni ponad miliona kilometrów kwadratowych. W skład państwa wchodzi 29 atoli oraz 5 izolowanych wysp a łączna powierzchnia lądu wynosi zaledwie 181 km2. Najważniejsze atole i wyspy tworzą dwie główne grupy: Ratak i Ralik, które znaczą odpowiednio "wschód słońca" i "zachód słońca". Dwie trzecie ludności wysp zamieszkuje na dwóch głównych wyspach: Majuro, na której położona jest stolica, do niedawna zwana Dalap-Uliga-Darrit, a obecnie po prostu Majuro oraz Kwajalein, na której znajduje się baza amerykańska i przeludnione miasto Ebeye. Wyspy położone dalej są rzadziej zaludnione ze względu na trudniejsze warunki ekonomiczne.

Klimat wysp jest gorący i wilgotny z porą deszczową między majem a listopadem. Wyspy nawiedzają niekiedy tajfuny.

Pomoc rządowa Stanów Zjednoczonych stanowi podstawę gospodarki tej wyspiarskiej republiki. Produkcja rolnicza skupia się w małych gospodarstwach. Główne uprawy to palma kokosowa, pomidory, melony oraz drzewo chlebowe. Przemysł jest słabo rozwinięty i reprezentuje go rękodzielnictwo, przetwórstwo ryb oraz kopry. Turystyka, w której zatrudnione jest obecnie 10% siły roboczej, stanowić może ważny dział gospodarki w przyszłości. Wyspy nie posiadają znaczących zasobów naturalnych (niewielka ilość fosforytów), stąd import znacznie przewyższa eksport.

Jako że Wyspy Marshalla pozostają w wolnym stowarzyszeniu z USA, rząd tego kraju udziela im corocznej pomocy w wysokości około 65 mln dolarów. W 1999 toczyły się negocjacje nad zwiększeniem tej pomocy, bowiem w poprzedzających latach 1996-98 nastąpił znaczący spadek PKB kraju, który był m.in. następstwem kryzysu azjatyckiego.

Ludność złożona jest głównie z Marszalezów (96,6%). Mieszkańcy Wysp Marshalla są pochodzenia mikronezyjskiego, którzy przybyli w te rejony Oceanii kilka tysięcy lat temu z Azji oraz z napływowej ludności pochodzenia japońskiego.

Język angielski jest w powszechnym użyciu i ma status języka urzędowego, ale mieszkańcy, rząd i parlament używają na co dzień języka marszalskiego.

Mieszkańcy Wysp Marshalla znani byli w przeszłości ze swego kunsztu w budowaniu łodzi. Na wysokim poziomie stała także sztuka nawigacji, która jednak obecnie ulega zapomnieniu.