Cytat: Eurotunel to tunel pod kanałem La Manche o długości ok. 50 km, łączący Calais we Francji z Folkestone w Wielkiej Brytanii, wybudowany i obsługiwany przez brytyjsko-francuskie, prywatne konsorcjum Eurotunnel plc. Ruch samochodowy i osobowy przez tunel odbywa się za pomocą wahadłowych pociągów Eurostar oraz Channel Tunnel Rail Link, kursujących z Londynu do Paryża i Brukseli.

Tunel zbudowany jest z 3 osobnych tuneli (2 przewozowych i 1 awaryjnego):

średnica tunelu przewozowego wynosi 7,60 metrów
długość każdej nitki tunelu wynosi 50 km
tunele przebiegają 60 metrów pod poziomem morza (La Manche)
szybkość każdego pociągu w tunelu - 160 km/h
czas przejazdu pociągu z terminalu na terminal 35 minut
turbulencje - brak
składy pociągów Le'Shuttle przeznaczone do obsługi ruchu osobowego między Folkestone i Calais zabierają 120 samochodów osobowych i 12 autokarów
przez tunel przejeżdżają też składy towarowe z tirami oraz pociągi o zmiennym składzie kursujące między Paryżem, Brukselą i Londynem.


Przez tunel kursują wahadłowo między Calais i Folkestone pociągi, nazywane Shuttle, przewożące samochody i autobusy oraz ich pasażerów, jeżdżące z prędkością 160 km/h, obsługiwane przez przewoźnika Channel Tunnel Rail Link.
Pociągi pasażerskie Eurostar, kursują przez tunel również z prędkością 160 km/h, znacznie poniżej swojej prędkości maksymalnej (300 km/h).

Terminale przystosowane do obsługi pociągów jeżdżących przez Eurotunel muszą posiadać szczególną konstrukcję z rampami załadowczymi, na które mogą bezpośrednio wjeżdżać np. autobusy i TIRy. Sam proces ładowania pojazdów i ludzi do wagonów musi przebiegać bardzo sprawnie, gdyż w przeciwnym razie transport przez tunel nie byłby konkurencyjny w stosunku do transportu promowego.

Główne terminale na obu końcach tunelu znajdują się w Calais (strona francuska) i w Folkestone (strona angielska). Pociągi jeżdżące między Paryżem a Londynem i Brukselą mają swoje początkowe terminale w centrach tych miast. W Londynie do dnia 14 listopada 2007 był to dworzec Waterloo, od momentu uruchomienia linii kolejowej dużej szybkości High Speed 1 połączenia zostały przeniesione na dworzec St Pancras Station. W Paryżu terminalem końcowym jest Gare du Nord, zaś w Brukseli dworzec Midi (Zuid). Oprócz tego terminale pasażerskie znajdują się w: Ebbsfleet International, Ashford i Lille.

Otwarcie tunelu nastąpiło w 1994 roku. Wówczas to spełniły się wieloletnie marzenia o połączeniu Francji i Wielkiej Brytanii.
W 1802, francuski inżynier, Albert Mathieu, zaprojektował pierwszy tunel, przez który miały przejeżdżać dorożki. Po 1830 roku kiedy to rozwinęła się linia kolei parowych zaczęto myśleć nad połączeniem kolejowym przez tunel pod kanałem. Thome de Gamond spędził 30 lat pracując nad różnymi projektami tunelu. Jednak pomysły inżynierów połączenia tych dwóch lądów od 1880 do 1945 roku nie opuściły deski kreślarskiej.

Dopiero w 1957 roku została utworzona specjalna grupa zajmująca się projektowaniem tunelu. W 1973 roku mieli gotowe cztery projekty:

Wind tunnel - tunel podwyższonego ryzyka
Europont - był to most zawieszony na kevlarowych linach, jednak szybko ten projekt został zdjęty gdyż koszt wynosił 6 miliardów funtów.
Euroroute - było to połączenie mostu i tunelu pod morzem koleją
Channel Expressway - połączenie podziemne drogi oraz kolei
Eurotunnel - ten projekt został opracowany w latach 1972-75 założeniem były dwa tunele kolejowe oraz trzeci dla serwisu, długość ich miała wynosić 50 km.


Wybrany został projekt "Eurotunnel" i 1 grudnia 1987 roku zaczęto budowę po stronie angielskiej. Po trzech latach 1 grudnia 1990 roku Graham Fagg i Phillippe Cozette w obecności mediów przebili ostatnią warstwę skały i podali sobie ręce, przechodząc w ten sposób do historii. 6 maja 1994 roku nastąpiło oficjalne otwarcie przez królową Elżbietę II oraz francuskiego prezydenta François Mitterranda, a po miesiącu odbył się pierwszy przejazd Eurotunnelem.