Cytat:Telefon satelitarny to urządzenie zapewniające łączność głosową i przesyłanie danych w obu kierunkach z wykorzystaniem sztucznych satelitów Ziemi. Bezpośrednia łączność między urządzeniem końcowym, a więc telefonem oraz satelitą jest zapewniona drogą radiową. Tak więc połączenie może być nawiązane również na obszarach, niepokrytych zasięgiem przez sieci telefonii komórkowej jak np. morza, pustynie. Satelita przekazuje dane do stacji naziemnych, gdzie są dalej przekazywane do innych sieci telefonicznych.

Już pod koniec lat siedemdziesiątych używano sztucznych satelitów do komunikacji. Urządzenia nadawczo-odbiorcze były jednak wtedy duże i nieporęczne a przez to nieprzenośne. Jako pierwsza organizacja Inmarsat zbudowała i udostępniła od 1982 system umożliwiający użycie przenośnych urządzeń nadawczo-odbiorczych, stosowanych wtedy głównie do komunikacji morskiej. Od 1989 pojawiły się urządzenia przenośne w ściślejszym tego słowa znaczeniu a przeznaczone do użytku na lądzie.

Pod koniec lat osiemdziesiątych używano w Kanadzie telefonii satelitarnej do zapewnienia komunikacji w tym ogromnym a jednocześnie słabo zaludnionym kraju. Wykorzystywano przy tym zaletę systemu satelitarnej telefonii jaką jest brak konieczności budowy i utrzymywania infrastruktury naziemnej. Prawie jednocześnie ruszył w Stanach Zjednoczonych analogiczny system. Używano wtedy satelitów wokółziemskich na orbicie geostacjonarnej.

Od 1985 Motorola rozwijała system komunikacji Iridium, gdzie satelity obiegają Ziemię od bieguna do bieguna.

Ważnym etapem w rozwoju telefonii satelitarnej było przejście na satelity obiegające ziemię na znacznie niższej wysokości (LEO i MEO), co pozwala na zmniejszenie mocy urządzeń nadawczo-odbiorczych. Dopiero ta generacja telefonów satelitarnych przypomina wielkością telefony komórkowe. Telefonia satelitarna w przeciwieństwie do komórkowej nie ma charakteru tak powszechnego i również ze względów ekonomicznych jest stosowana przede wszystkim tam, gdzie inne metody komunikacji są niemożliwe lub utrudnione.